Rhett Miller is een baasje waar je moeilijk hoogte kunt van krijgen: hoewel hij dichtbij de veertig zit, blijft hij er altijd 26 uit zien en dat is op zich al een klein mirakeltje te noemen. Ik verklaar me nader: ooit, zo’n dikke tien jaar geleden, had ik het genoegen een hele dag met Rhett en zijn toenmalige band, de door mij zeer geliefde Old ‘97’s te mogen optrekken, toen ze in Brussel speelden.

Nu ben ik in de loop der jaren wel wat gewend geraakt, als het op “op café zitten é aankomt, maar wat die kerel daar liet zien, was voor mij toen een beetje ontnuchterend: je kon niet anders dan denken dat het ooit voortijdig zeer slecht zou aflopen met deze mens. Leuke dag, dat wel, maar ik bleef wel achter met het gevoel dat de band over zijn hoogtepunt heen was. Dat Rhett solo zou gaan, liet zich ook toen al aanzien. Vandaag zijn we drie soloplaten verder, Rhett is papa geworden en heeft blijkbaar iets gevonden, dat het leven de moeite waard maakt. Dat vind ik erg fijn voor hem, maar helaas doet het zijn muzikale creativiteit niet meteen veel goed. Waar de Old ‘97’s ooit een van de bands waren, die ons de Americana echt leerden kennen, grossiert Rhett Miller vandaag in popsongs, die weliswaar helemaal niet vervelend zijn, maar die zich verder in niets onderscheiden van de duizenden andere liedjes die we dag in dag uit geserveerd krijgen. Ik vrees een beetje dat het “op” is. Je ziet dat wel eens vaker: Moon Martin, Marshall Crenshaw, Radney Foster, Bruce Robison….allemaal mensen die ooit immens mooie platen maakten en die allicht nooit onder een bepaald waardigheidsniveau zullen presteren. Maar of dat allemaal veel uithaalt, durf ik te betwijfelen.

Kijk, ’t is simpel: ik had deze plaat al gekocht toen ze vorig jaar in juni in de States uitkwam. Dat ik dezer dagen niet één nummer herkende, toen de promoversie voor de Europese release me toegestuurd werd, is erg veelzeggend. Dit is namelijk nergens slecht, maar je onthoudt het niet. (Dani)